Op 26 mei poste ik op Instagram 5 dingen die ik niet meer wil veranderen, 5 dingen die me goed hebben gedaan door post-covid. Maar na het posten voelde ik me een beetje… ik had er nog iets aan toe te voegen.. ik was me er heel erg van bewust dat er mensen zouden kunnen zijn die deze post lazen die nog diep in het proces zitten. Die denken, flikker maar op met je positiviteit, ik kan helemaal niets positiefs vinden in deze hele situatie. En dat deze lezer zich dan nog rotter zou voelen omdat helemaal niets lijkt te lukken, zelfs niet het vinden van hoop.

Ik zou willen dat er wat meer bedding was voor het menselijke, in mijn geliefde spirie wirie community. Wat ik zie gebeuren is dat we in deze scène moeilijke dingen gauw ontmenselijken in een poging het dragelijk te maken. We springen naar Het Geloof dat we allemaal zielen zijn die dit leven op aarde hebben gekozen. We proberen het moeilijke te verzachten door meteen te zeggen: alles gebeurt met een reden. Dit is spiritual bypassing en is zeer schadelijk. 

Kun je je voorstellen hoe gruwelijk dat klinkt, als je, bijvoorbeeld, al een jaar op 30% van je kunnen leeft? Of als je je kind net verloren hebt?

Als mens vraagt niemand vrijwillig om een ziekte, een verschrikkelijk ongeluk, de dood van een geliefde. Maar soms heb je pech en dan moet je er mee om zien te gaan.

Tekst gaat verder onder video