Op 26 mei poste ik op Instagram 5 dingen die ik niet meer wil veranderen, 5 dingen die me goed hebben gedaan door post-covid. Maar na het posten voelde ik me een beetje… ik had er nog iets aan toe te voegen.. ik was me er heel erg van bewust dat er mensen zouden kunnen zijn die deze post lazen die nog diep in het proces zitten. Die denken, flikker maar op met je positiviteit, ik kan helemaal niets positiefs vinden in deze hele situatie. En dat deze lezer zich dan nog rotter zou voelen omdat helemaal niets lijkt te lukken, zelfs niet het vinden van hoop.
Ik zou willen dat er wat meer bedding was voor het menselijke, in mijn geliefde spirie wirie community. Wat ik zie gebeuren is dat we in deze scène moeilijke dingen gauw ontmenselijken in een poging het dragelijk te maken. We springen naar Het Geloof dat we allemaal zielen zijn die dit leven op aarde hebben gekozen. We proberen het moeilijke te verzachten door meteen te zeggen: alles gebeurt met een reden. Dit is spiritual bypassing en is zeer schadelijk.
Kun je je voorstellen hoe gruwelijk dat klinkt, als je, bijvoorbeeld, al een jaar op 30% van je kunnen leeft? Of als je je kind net verloren hebt?
Als mens vraagt niemand vrijwillig om een ziekte, een verschrikkelijk ongeluk, de dood van een geliefde. Maar soms heb je pech en dan moet je er mee om zien te gaan.
Tekst gaat verder onder video
Je ziel wil alles meemaken van het leven, het goede en het slechte, zeggen “ze” dan.
Oke… als dat zo is… laten we dat dan ook echt doen. Even zonder te ontsnappen naar een plek die hoger is dan wijzelf, even zonder die poespas. Laten we dan gewoon mens zijn. Samen stil zitten in de storm, wachten tot het over gaat. Aanwezig zijn, hier, met twee voeten op de grond, in alles wat kut is. Omdat dat soms het enige is wat je kunt doen.
Gebeurt dus alles met een reden, zodat je ziel zich verder kan ontwikkelen, of geven we zelf een reden aan alles wat er gebeurd? En als dat laatste zo is, is dat eigenlijk erg? Maakt het dat minder spiritueel?
Ik denk niet dat dat erg is. En ook niet minder spiritueel. Ik denk dat het heel menselijk is, om gebeurtenissen een reden te geven, om deze te kunnen verwerken. Omdat sommige dingen diepdaling kut zijn en vooral niet nutteloos moeten blijken, onze hersenen kunnen die verspilling van tijd niet aan. En dus zetten we het om naar brandstof om verder te kunnen met ons leven.
Of God, of het Universum, of waar je dan ook in gelooft, het dan uiteindelijk ook zo precies bedoeld heeft… dat laat ik in het midden.
Simone Narraina is coach lichaamswerk en Epiphora Methode Behandelaar. Haar specialisme ligt in het geven van begeleiding in het terug contact maken met het lichaam na gebeurtenissen waarbij het lichaam langdurig overvraagd is geweest.
De ademretraites, truffelceremonies, ayahuasca trips en systeemopstellingen vliegen je om de oren. Er is duidelijk behoefte aan spirituele diepgang, want zelfontwikkeling is hartstikke hip. Maar ik hoor ook een kritisch geluid van collega’s in het werkveld. De complementaire zorgverlener spreekt zich steeds vaker uit over de valse belofte dat je trauma is opgelost met één transformerende happening.
In populaire media ontkom je er niet aan; het voelen van je lichaam zou de sleutel tot alles zijn. Maar wat betekent dat eigenlijk? En wat als je helemaal niets voelt?
