Dingen waar je niet aan denkt als je gezond bent - deel 5

Het is Koningsdag. Tevreden zit ik met een groepje in het gras. Ergens hoor ik een jongen onverstaanbaar brullen in een microfoon, er schallen twee verschillende liedjes door de boxen verderop in de straat en ik hoor het rollen van de skateboards op de ramp. Maar in mij is het rustig. Mijn adem zit laag in mijn buik, ik geniet van de zon en doe af en toe mee aan een gesprek. 

Hoe anders was dat een paar maanden geleden, dat alles mijn zintuigen binnen drong. Met long-covid is je zenuwstelsel helemaal in de war. Hoe dat precies komt onderzoeken ze nog. Veel mensen ervaren een gevoeligheid voor geluid en licht, maar ook kun je snel overspoeld zijn met informatie: de nabijheid van anderen mensen, televisie, de zooi in je huis. Je beschermende filter is weg. 

Ook met deze koningsdag heb ik drie keer even een pauze genomen thuis voordat ik me weer in de drukte waande. Dan merkte ik dat ik shaky werd, of buikpijn kreeg, of begon te bibberen. Even een half uurtje in de stilte, wat eten en ook even rustig op de WC zitten, zonder mensen aan je wcdeur 🫢. 

Herstellen gaat in kleine stapjes. Het is niet zoals met een griep, dat je van de ene op de andere dag weer beter bent. Dat ik hier al rustig kan zitten, eindelijk weer onder de mensen is heerlijk en dan pas zie ik waar ik vandaan kom.

Nee, het is niet hetzelfde als vroeger maar misschien hoeft dat ook niet. Wat is er eigenlijk mis met prikkel-arm leven?