Long covid is grillig en onvoorspelbaar van karakter. Het ene moment denk je dat het gaat, het andere moment ben je ineens te ver over je grens gegaan. Ik was de enige die kon voelen wat ik nodig had en aankon: emotioneel, lichamelijk en mentaal. Het was niet altijd logisch, wat uitleggen aan gezonde mensen ingewikkeld maakte. Ik had niemand in mijn omgeving met Long-Covid die hetzelfde meemaakte, daarom kwam ik op het idee om bewegingsmeditatie te geven aan de specifieke groep long-coviders. Ik had graag een ervaringsdeskundige aan mijn zijde gehad.

 

Wat me op het volgende punt brengt die jij als long-covider (of chronisch zieke) zeker herkent: eenzaam voelen omdat je niet begrepen wordt. Zeg alsjeblieft nooit tegen een long-covider of chronisch zieke: “iedereen is wel eens moe”. Ja natuurlijk is iedereen wel eens moe, ik was ook een gezond mens voordat ik ziek werd. Gezonde moeheid, noem ik het. Zo’n moeheid dat je weet dat je gewoon een nacht goed moet slapen. Dit was dat niet. Hoe het dan wel voelde? Long-covid was een soort cocktail van een burn-out, depressie en een intens lange griep. De cellen in mijn lijf genereerde te weinig energie, waardoor ik constant op mijn reserve batterij zat. Was die leeg, dan kon ik niets meer: het zenuwstelsel lag overhoop en mijn lichaam werd ziek. Wat hielp? Luisteren naar mijn lijf. Voor een hele tijd deed ik dat door direct te stoppen met wat ik deed en te gaan liggen op de bank. Dat hielp enorm met het herstellen van het vertrouwen in mijn lijf. Ik luisterde naar de signalen waardoor het op de lange duur niet meer hoefde te schreeuwen voordat ik ging handelen naar wat mijn lijf eigenlijk nodig had.

Dit grillige karakter begrijpen kostte me veel geduld. Mijn hoofd kon er namelijk niet bij, er zat geen duidelijke lijn in. Ik werd terug geworpen op mijn eigen lessen: luisteren naar je lijf, hoe doe je dat. Met als versie 2.0: zelfs als het super onredelijk lijkt?