- Wat is het?
- Afspraak maken
- Tarieven
- simonenarraina@gmail.com
- +316 30 59 57 81
- Algemene voorwaarden
- Wettelijke verplichtingen, ethiek en klachten regeling
Na het nieuws over het verdwijnen van het recht op abortus in Amerika, droomde ik over onbetaalde burgers van de Mac en een groep mannen die ons vrouwtjes eens zouden vertellen hoe we eruit moesten zien. Dat inspireerde me tot het schrijven van een speech, mocht het ooit nodig zijn dat we deze rechten ook gaan verliezen in Nederland.
Vannacht droomde ik dat er een groep mannen onze tuin binnen drong omdat iemand niet voor de macdonalds had betaald. De persoon stond op en liep naar de groep toe om direct te betalen. Het was een foutje in het systeem, niet haar schuld. Misprijzend keek de grote baas van deze groep mannen haar aan en zei met weinig woorden dat het niet zo hoort, zo in je onderbroek rondlopen. En dan ook nog met die dikke buik. Afkeurend maakte hij een gebaar, zijn gezicht stond haast op walging, zo keek hij op haar neer.
Ik begon er iets van te zeggen: Hoe durft hij wel niet te bepalen hoe we ons moesten kleden, in onze eigen tuin nog wel! En hoe durft hij iets te zeggen over haar lichaam. Ik begon te schreeuwen en te duwen, terwijl de persoon waarover het ging stilletjes verdween naar de achtergrond. In mijn droom handelde ik uit blinde woede, dacht er niet bij na dat wanneer ik zo’n grote mond opzette ik mezelf en de andere vrouwen in nog grotere problemen bracht. Door mijn gevecht kwamen er meer mannen tevoorschijn en één man specifiek die gemaakt was om te vechten. Ze waren met veel en ze bleven maar komen. Ik had het probleem groter gemaakt.
Zo’n nachtelijk avontuur als dit is me niet ongewoon en het verbaast me niets dat ik het droom na het nieuws uit Amerika. Kaag zei het al in 2019: vrouwenrechten zijn het kanariepietje in de koolmijn. Zodra deze rechten worden aangetast is dat een voorbode voor de bedreiging van mensenrechten in het algemeen. Hoever zijn we in Nederland werkelijk verwijdert van deze vrouwenhaat in het rechtssysteem?
Wanneer ik dat heel dichtbij laat komen voel ik alle handen die me tijdens het uitgaan hebben betast, voel ik weer dat er aan mijn haar wordt getrokken en ik vastgegrepen word op straat. Ik voel dezelfde beklemming tegen de koude muur waar ik tegenaan werd gedrukt toen het zoenen met die dronken jongen ineens escaleerde in iets anders. Ik voel weer dat ik voor mijn leven moet rennen en heel hard moet gillen, weg van die cirkel van mannen met hun broek op hun enkels ergens in Berlijn.
Ontsnappen kon ik altijd, maar het zijn secondes geweest die erin zijn geslepen waardoor ik me soms opgesloten voel in mijn vrouwenlichaam.
De dreiging van het verliezen van het recht op abortus doet mentaal precies hetzelfde met me. Het ontneemt me van mijn adem en voor even voel ik hoe ik de autonomie voor een moment verlies over mijn eigen lichaam.
Dan moet ik snel ingrijpen en mijn voeten heel gauw op de vloer zetten voordat ik verzink in een alles verscheurende weltschmerz. Dan moet ik mezelf eraan herinneren dat ik in Nederland woon terwijl ik heel diep in en uit adem om mijn razende hartslag te kalmeren. “Ik ben hier, in Nederland, dat recht hebben we nog. Dat recht hebben we nog. Ik ben hier veilig en beschermd door de wet. Ik ben hier veilig. Ik ben hier veilig.”
Laten we dat alsjeblieft niet verliezen.