- Wat is het?
- Afspraak maken
- Tarieven
- simonenarraina@gmail.com
- +316 30 59 57 81
- Algemene voorwaarden
- Wettelijke verplichtingen, ethiek en klachten regeling
Voerde van de week een telefoongesprek met een complementair therapeut. Mijn buren hoorden me grinniken door de flinterdunne muren van ons huis, want deze therapeut durfde hardop te zeggen: ’Komt er weer iemand aan met een womb-healing/cacao ceremonie/aya retreat/truffelreis!’.
Giechel. Sinds een tijdje schrijf ik teksten voor therapeuten in de complementaire zorg. En veel van deze gesprekken gaan precies hier over. We zijn er collectief moe van, van de high-on-transformatie-najagers. De-lege-huls beloftes. Het rennen van retreat-naar-retreat. Waar de gladde-praatjes-marketeer zijn 10K business heeft gevonden.
Niet dat een womb-healing/cacao-ceremonie/aya retreat/truffelreis je niets op kan leveren. Dat zeg ik niet. Wat ik hoor in deze gesprekken is dat door de populariteit van spiritualiteit de gelaagdheid van deze evenementen platgeslagen wordt.
Bovendien raakt het een kwetsbare doelgroep die niets liever wil dan een oplossing voor hun probleem. Wanneer hun investering op niets uitloopt, of maar een tijdelijke high oplevert, is dat óók schadelijk voor de complementair therapeut die wèl integer werkt.
Persoonlijk maak ik me niet zo druk over het enorme aanbod in zelfontwikkeling. Wel wordt de manier van communiceren over complementair werk bemoeilijkt. De woorden holistisch, intuïtie en spiritualiteit (spiriwaliteit!) zijn vaag en nietszeggend geworden. Geven de hulpzoekende zelfs kromme tenen omdat deze termen te vaak in een niet-genuanceerde context zijn gehoord.
Overigens, ik ben daar zelf ook geweest hè. De eerste stappen in de spirituele wereld werden voor mij gekenmerkt door reiki, fervent kaartleggen en overal tekens zien.
En dat maakt het ook zo interessant, is het niet? Iedereen ontgroeit bepaalde fases. Collectief zijn we, als ik de geluiden zo opvang, uit de naïeve fase aan het groeien van dingen die snelle transformatie beloven. Of een belofte van een staat van constante dankbaarheid.
De zorgverleners waarvoor ik schrijf zetten een bepaalde rust neer met hun werk, een vertraging en verdieping die niet met snelle woordjes en grote beloftes uitgedrukt kan worden. Ze werken nuchter en implementeren het werk ‘hier’.
Hoezee! Nuance!
En laten we eerlijk zijn, gezien de staat van de wereld is het ook redelijk achterhaald om te beweren dat alles maakbaar is. Voor de gelukkigen ja, die op een goede plek op de wereld wonen. Of de overlevers, die de veerkracht kunnen vinden om het licht te blijven zien. Maar laten we er niet meer naïef over zijn dat dit met wat oppervlakkig mediteren en ogenschijnlijke (!) naastenliefde op te lossen is.