In een land hier ver vandaan, woonden vier zussen,
heel bekwaam.

Ze droegen hakjes in verschillende kleuren,
opdat de heren
hun goed zouden keuren.

Ze aten altijd met vier lepels,
in een vaste volgorde lagen die naast hun bord op een rij
te wachten tot het de soep geroosterde patrijs werd, en als toe zoet-geurende rijstebrij

Ook spraken ze met dure woorden als
bidet en watercloset…

Maar…

Waren ze wel zo net?

Als het kon renden ze in hun onderbroek rond.
Of liever nog… in hun BLOTE …. !

Brutaal gooiden ze met taartjes, servies en bestek,
prikten stiekem de banden van de koets lek…

Ach, ze vonden er eigenlijk helemaal niks aan!
Aan dat nette gedoe!

De corsetten zaten te strak,
en van die beleefde praatjes werden ze moe…

Van die hakjes kregen ze zere tenen.
Om nog maar niet te spreken over die
jeukende maillots om hun benen!

Hun tante die ze zo wel had opgevoed
Zuchtte dan en sprak:

‘Ik ga nog dood voor jullie een prins hebben ontmoet!’

En op een dag was het zover.
Tante dood, een graf in bloemige kleuren.
Denk je dat de zussen er lang om moesten treuren?

Kijk, daar zie ik er al één kussen,
Daarzo!
Achter die boom!
Met een prins?!
BLEGH! WELNEE!
Dat was niet haar droom!

De ander ging zo snel als ze kon wollige schaapjes hoeden.
Vies worden in de modder
en met het krieken van elke dag
de kipjes voeden.

De derde dan, de rook van haar motor is net opgetrokken.
Ze kon de wijde wereld in!
Ja, je snapt het, die is gauw vertrokken!

En de vierde?
De vierde schreef boeken zo wijs,
dat de mensen dachten dat ze een heer was, 
oud en grijs.

Ha!
Wat een dommeriken!
Daar schreef ze dan weer boeken over,
om hen op hun vingers te tikken.

En zo hadden we een schrijver, 
een reiziger, 
een herder en een
ware liefde

en ze leefden nog lang en gelukkig,
want ze konden eindelijk doen wat hun hartjes bliefden!