We moeten vrij zijn in ons hoofd, maar wel vol van verbeeldingskracht, om een écht leven te leiden, om onszelf te geven wat we nodig hebben en dat we onszelf toestaan om te mogen verlangen. Anders zijn we net als een vogel in een kooitje die niet meer herkent wat vrijheid is als het poortje wordt open gedaan.

Verbeeldingskracht heeft moed nodig. Het kan pijnlijk zijn omdat het jouw verlangens blootlegt en dat niet meteen weerklank kan vinden. Het kan dingen blootleggen die je misschien liever niet erkend omdat je er veel door verliest. Bijvoorbeeld dat je je gezin wilt verlaten en liever in Italië een wijngaard wilt hebben. (Ik zeg maar iets)

Verbeelding kan niet tot stand komen wanneer je wordt bevroren wordt door angst of restricties. Zodra je speelse gedachten worden gedwarsboomd door een innerlijke monoloog die zo ongeveer klinkt: “kan niet, laat maar” “Is te moeilijk, moet je niet willen”, “wordt er nu al moe van, hou maar op”, of “dat kan ik toch niet maken”, dan stop je de stroom-van-mogelijkheden.

Ik zeg niet dat je stel op sprong naar Italie moet vertrekken, maar ik zeg wel dat je in ieder geval in je hoofd vrij wilt zijn om je verlangens te onderzoeken. Laten we dat vooral niet verliezen.