Hoera! Ik was jarig!

Heb ik je wel eens verteld over het woord ‘eigenlijk’? Een prachtige indicatie van een stiekeme wens. Heel klein en heel subtiel aanwezig.

In het Duits hoor je in dit woord duidelijk de ‘ik’.

Eigent-lich.
Ich.
Eigen-ik.
Eigenlijk.

Ga je te vaak aan de ‘eigenlijk’ voorbij, dan raak je jezelf kwijt. Soms kun je niet anders, laten we wel wezen. Moet je overleven, hebben andere dingen het voor het zeggen of zet je voor een tijd jezelf opzij voor de zorg voor een ander. Wanneer je een kind krijgt, bijvoorbeeld.

Nu mijn lichamelijk overleven van post-COVID voorbij is en er onverwacht geen kinderen aan mijn rokken hangen in deze levensfase, is er waanzinnig veel ruimte voor de ‘eigen-ik’.

Ik raak ervan in paniek.
Zal ik je eerlijk zeggen.

Geen vrouw in mijn familielijn heeft ooit zoveel vrijheid gehad zoals ik dat nu heb. Zorgden voor de kinderen, werkten, hielden de boel bij elkaar. Zij gingen door- door-door. En altijd die verantwoordelijkheid dragen. Zij waren niet dodelijk vermoeid of lieten dat misschien niet blijken. Er was simpelweg geen ruimte voor.

Ze gingen door en door en door.

Tot post-COVID leerde niemand mij om stil te staan.
Heb ik ooit een vrouw zien rusten?
Hoezo weet ik dan toch van de eigen-ik?

En nu kan ik er niet meer omheen.

Hoe doe je dit?
In godsnaam.
Gekmakend vind ik het.

En toch is dit nu mijn plek.

Ik heb er niet zelf voor gekozen. Maar het is er. In een soms nog onwennig en vreemd lijf dat tegelijkertijd steeds bekender aan begint te voelen.